حدودا ربع قرن از سده 21 میلادی گذشته  اما شوربختانه ما در این جغرافیا هنوز با چالش های عینی در زمینه توجه به نقش شهروند در شهر مواجهیم و این احتمالا از الطاف خاورمیانه ای بودنمان است. چرا که چنین موضوعاتی در کشورهای توسعه یافته پذیرفته و  درحال اجرا است و بحث بر  رفع نواقص و تکمیل آن است برخلاف ما که دست در گریبان سوداگران شهریم و مرثیه‌ی از دست رفتن شهر، این میراث

ماجرا اینه که: من فقط قهوه‌ی فلان برند را می‌خورم، مدیر فروش شرکت خیلی خوش پوش است و همیشه لباس های برند می‌پوشد، او سازنده‌ی برند منطقه است، برند شخصی این معمار خیلی معتبر است و فقط پروژهایی در مقیاس و شرایط مشخص کار میکند کلمه‌ی «برند» را در مکالمات روزانه‌زیاد می‌شنویم و احتمالا خودمان هم از آن استفاده می‌کنیم. عباراتی از این دست. سوال اما اینجاست که معنای این عبارت چیست؟ اسم یک شرکت

ماجرا اینه که: عکاسی معماری یک ژانر محبوب و منحصر به فرد است که درگیر ارتباط بین طراحی، نور و فضا می‌شود. این ژانر فراتر از مستندسازی وارد دامنه هنری می‌شود و جوانب و شخصیت ساختمان‌ها را در در یک عکس ثبت می‌کند. عکاسی حرفه‌ای و با کیفیت از یک اثر هنری معماری زوایای پیچیده ای دارد که نیاز به اشراف به دانشِ عکاسی، درک معماری، فرهنگ و هنر و بسیاری موضوعات دیگر دارد که